—————————————————————————————————————-
Eva Gerlach koos uit het recente werk van beeldend kunstenaar Marianne Aartsen negen schilderijen en schreef hierover een indringend essay onder de titel ‘ De richting van het rood/Direction of the red’
september 2013
In het verleden werkten beide kunstenaars reeds samen. In 2000 bij de uitgave Solstitium, die verscheen bij de uitreiking van de PC Hooftprijs aan Eva Gerlach als jubileumuitgave van de Zwarte Reeks. Verder in 2003 bij de uitgave Jaagpad, verschenen bij de tentoonstelling Passages van Marianne Aartsen in het Stedelijk Museum Roermond.
In 2013 september was er een pop-up tentoonstelling van de negen schilderijen te zien in Maastricht, de schilderijen die Eva Gerlach uitkoos voor haar essay. Aan het einde van haar essay komt zij tot de volgende omschrijving van het werk van Marianne Aartsen:‘Het is dat oppervlak, de huid van de schilderijen, waarin Aartsens Hazenprincipe culmineert. De ruimte is verf, dikte en dunte ervan, de kleuren in hun eigen werkelijkheid, hun relatie tot het licht en elkaar. De verf, beweging en rust ineen, ontzenuwt de tijd. De personages, verhalen, raadsels -die voortdurende verstrengeling van leven en dood- ze lossen op, treden uit de tijd in een sublieme gelaagdheid van verf, waarin alles tegelijkertijd herinnering en aanwezigheid is’
Het essay verscheen samen met afbeeldingen van de negen schilderijen in een tweetalige uitgave van Uitgeverij Glance-aside te Maastricht (ISBN 978-90-8o7977-0-3). o.a. verkrijgbaar via deze website en bij de betere boekhandel.
—————————————————————————————————————
De dichter Seamus Heaney over haar litho’s en schilderijen hazen in Hazenveld 1997 (t.g.v.de gelijknamige solotentoonsteling begin 1998 in het Bonnefantenmuseum).“They are delightful, nimble, cheerful , full of live.”
Ze zijn verrukkelijk, lichtvoetig, vrolijk en levendig
————————————————————————————————————-
De recensent Pieter Defesche over het werk van Marianne Aartsen (—-) ‘De kunst van Marianne Aartsen kan bogen op eigenschappen, die maken dat zij zich moeiteloos hechten in het geheugen… je schroomt om de wereld van Marianne Aartsen binnen te gaan en haar bewaarde geheimen te ontraadselen…Ook het prachtig schilderschap is liefdevol. Dichterlijk bovendien.‘ Uit het boek ‘Bewaarde geheimen’ in samenwerking met de dichter Frans Budé
———————————————————————————————–
De dichter Frans Budé in het boek Passages
‘Het lot van ons aller bestaan vangt zij in transparante beelden die beurtelings verwijzen naar beproeving en inkeer. Sommige werken hebben een licht erotische lading, het maakt ze fascinerend en eigentijds.
Het werk van Marianne Aartsen is als volgt samen te vatten: tegenover de chaos in de wereld plaatst zij haar tekens van verstilling en inkeer. Haar beelden zijn zuiver en autonoom, doortrokken van het verlangen vat te krijgen op wat buiten ons denken valt.’
“Spontaan en ogenschijnlijk onbezonnen, lichamelijk en nooit onnatuurlijk, brengt zij haar emoties over(…)
Uiterst fijnzinnig wordt zij als ze ertoe over gaat- tussen alle heftigheid van factuur en palet door- om de blik
van de afgebeelde vrouwen vast te leggen in hun ingetogen charme, schuwheid, begrip, kwetsbaarheid (…)
De spanning tussen droom en werkelijkheid, die zo kenmerkend is voor haar manier van werken, heeft zij
ook in haar recentere werk weten te bewaren.”
————————————————————————————————
‘Perfecte symbioze tussen beeld en taal’, Catharien Romijn, Limburgs Dagblad, 1 maart 2003
Catharien Romein over de tentoonstelling ‘Passages ‘in het Stedelijk Museum Roermond en het tegelijkertijd gepresenteerde boek Jaagpad.
‘Bij 21 van haar (Marianne Aartsen) werken schreef Eva Gerlach gedichten, ‘Jaagpad’ heet de bundel waarin beeld en taal een perfecte symbiose aangaan’….
‘Hun wereld is er een vol van raadselachtige verrassingen. Van de onomkeerbare dood en het dagelijks bestaan. Niet zwaarwichtig, maar breekbaar en soms lucide en toverachtig.Alledaagse plaatjes doen daarin niet terzake. Realistische schilderkunst evenmin. Het gaat om de jacht op de vorm die leegte en abstractie suggereert. Zo vertellen haar doeken en panelen een haast ongrijpbaar verhaal.….Zo brengt ze ademdunne verflaag over laag aan. Voegt iets toe haalt weg, ze vernietigt om iets nieuws te krijgen.
Destructie en creatie….Marianne Aartsen laat vormen van kleur, delen van lichamen vallen en stijgen. Een zwarte lijn wordt tot een danseres. Met een vloeiende beweging toont ze ons de poorten van de hel of laat ze een riviergod dobberen. Ook de haas, symbool van snelheid en onafhankelijkheid, verschijnt opnieuw in haar werken. Ze laat in haar hazenschilderijen gaten vallen, die je met het oog aanvult. In de leegte vermoed je het dier maar zeker is dat niet. Indringend zijn haar portretten. Ze verbeeldt ze vol raadselachtige vertedering, sereen met een vleugje melancholie.’
—————————————————————————–
Nederlands Dagblad 9-januari 2004 Rien van den Berg
‘een fraai luxe boek met mooi beeldwerk, (vooral de schetsmatige zwart-wit tekeningen overtuigen onmiddellijk), met intrigerende verhalen.
over “Fascinatie van de haas/ Dogonverhalen” ‘
—————————————————————————–
Anneke Reitsma in Ons Erfdeel, april 2004
‘De schilderijen van Marianne Aartsen, die van een prachtige doorschijnendheid zijn, kunnen moeiteloos op zichzelf staan, omdat die beelden zo’n fier zelfbewustzijn uitstralen waarbij de betovering overigens intact blijft.’ (—–) Over Jaagpad
—————————————————————————–
Dagblad Trouw Letter&Geest
Schilderijen van Marianne Aartsen inspireren schrijvers en dichters.